Falcon Spring

Thuiskomend van mijn ochtendrondje zag ik 

een pantservoertuig op mijn oprit staan. 

Legergroen viel hij weg tegen de beuken, 

vormloos in zijn hoekigheid, onverwoestbaar

in zijn schutkleur.

In de laadbak een mitrailleur met om de loop een bloem 

van ijzer - koelvinnen dacht ik, de hitte van snelvuur

moet overweldigend zijn.

Drie soldaten – manschappen - met de ernstige 

gezichten van jongens die voor het eerst seks 

hebben gehad hingen in de cabine voorovergebogen 

naar de boordradio. Ze wilden geen koffie.

Binnen, door het raam, zag ik dat ze verdwenen waren.

Even later hoor ik in de verte geweervuur ratelen 

een salvo geeft antwoord en het zware 

ronken van een Chinook.

De volgende ochtend vind ik  bij het bruggetje een kogel –

lang slank, de koperen punt uiteengebarsten en ik vraag me af

of dit  zo’n ding is waarmee ze elkaar dood maken.

sage

ik spreek je naam uit
in jouw eigen taal
die je voormoeders al wiegend zongen
toen zij tussen twee stromen
hun plaggenhutten vlochten
op de kale hoge zandrug

ik bezing je naam
op de bruidsklompen
die je voorvaders bewerkten
van de takken van de wilgen
van de kale hoge zandrug

ik noem je naam
in een sage
aan de kleine kinderen
op de zandrug

jouw naam, mijn lieveling
jouw naam

Op het ijs ligt hij

omringd door broeders allen eender

het zichtbare oog

een vermoeden van verwijt.

Zijn lippende bek

open maar zal niet meer

naar adem happen.

De parmantig schitterende schubben

de scherpe mond vol commentaar

de vinnige rode hanenkam

beschermen deden ze hem niet

tegen dit.

De kieuwen werkeloos

tegen de stille flank

het vlees nog vers

de dans gedaan.

Sprongetje

Soms maakt je hart een sprongetje
Maar dan komt je bewustzijn er snel bij
Die neemt dan zoveel ruimte in
En je bent niet langer blij

Want heel kleine gelukjes
Worden zo vaak overspoeld
Door het morele plichtbesef
Waardoor je geluk langzaam bekoelt

Je brein creëert een aantal vragen
Je hart denkt er peinzend over na
Beide weten wel een antwoord
Maar dat rijmt niet met elkaar

En natuurlijk heeft zo’n sprongetje
De zwaartekracht ook nodig
Maar door de zware kracht
Voelt je geluk soms overbodig

Rijk

Een rigor mortis rat

Tussen prullenbak en kast

Hele gemeentes op het aanrecht

Steden en dorpen van bekers en borden

Zwart, wit en groen behaarde parken

Met besmeurd bestek bestraat

In de kamer huist natuur

Sprankjes wilde toendra van tapijt 

Door springend gespuis bevolkt

Oeral, Mawenzi en Himalaya

Van vuile broeken, rokken, shirts en sokken

Daartussen een uitgesleten pad

Die wereld staat

Inmiddels

Achter je

Je reinste rijkdom

Leigroeve, stilgelegd

Hier maakte mijn vader vuurtjes

ernstig, pratend tegen zichzelf.

Wij speelden schooltje

gehurkt zoals meisjes met lakschoenen

kunnen hurken

tussen de rode bremstruiken

met knieën die in niets op hen lijken.

We schreven op de blauwe stukjes lei

dat wij het waren die dat schreven

we schreven dat de aardappels al in het vuur zaten

en er zwart uit zouden komen

we krasten op het zwarte lei dat we niet alles

duizend keer op konden schrijven

op al die duizend stukjes lei

en dat we terug zouden komen,

later

Heimwee

De herfst schildert
in vergeten kleuren
en legt er heimwee in
Het laat me mijmeren
over bladeren
die ik verloren ben
over
hoe ik soms een lege bolster trof
waar ik op een vrucht had gehoopt
over
takken die reikten naar troost
maar slechts door lucht werden omvat
We dwarrelen alweer
naar de winter toe

De herfst schildert
in vergeten kleuren
en legt er heimwee in
Ik wil kunnen logeren in het verleden
Ik sluit mijn ogen, ruik sinaasappelthee
proef gulle koek uit blik,
hoor hoe de statige klok tikt
En jij  
ademde veiligheid
Gerust
beklom ik de steile trap,
vond mijn bedje voor de nacht
Sliep daar
onder een laken, deken en sprei